keukengereedschap

Een van de fijnste rubrieken in kookbladen vind ik de overzichtsfoto's van de favoriete tools van door mij zeer gewaardeerde medekokers. Hun favoriete mesje, de perfecte rasp, de dunschiller.
Ik heb ervan geleerd, ook door goed om me heen te kijken.
De keukenpincet is bij mooi koken nu echt favoriet,
de klassieke dunschiller staat met stip op 1. Dan een paar fijne messen.
Dat plastic schrapertje waar je elk kleverig spul zo mee uit de kom of van de werkbank haalt.
Een pannenlikker, de garde met dat fijne siliconen handvat die ze niet meer verkopen.

En ik ben nu een relatie aan het opbouwen met mijn nieuwe rasp; de microplane.
Ik weet het, oud nieuws.
Maar het was geen liefde op het eerste gezicht.
Toen iedereen dol werd op deze voormalige hout & metaalrasp bleef ik nogal gehecht aan mijn ouderwetse roestvrijstalen geval.
Gewoon een mooi klassiek rechthoekig ding.
Voor veel gerasp is er ook nog de keukenmachine en mijn zyliss molentje voor de kaas is ondanks dat hij bijna uit elkaar valt, echt onvervangbaar.
Maar ik ben toch overstag gegaan, als iedereen zo lyrisch is de hele tijd.
Ik heb er bij Duikelman toen ik er toch op strooptocht was 1 uit het rek gegraaid.
Hij hing een tijd te acclimatiseren in de keuken, en nu moet ik toegeven:
hij blinkt uit in het fluks fijnraspen van gember en kleine teentjes knoflook.
Dan kan ik het wel allemaal hardnekkig heel fijn blijven snijden, maar dat ik dat snel en kundig kan weet iedereen nu wel.
En zo snel als de microplane kan ik het niet.
Hij mag dus blijven en heeft zijn plaats veroverd tussen de andere gereedschappen boven het aanrecht.
Dat lelijke handvat met schreeuwerig zijn naam erop achter een rood geruit pannenlapje.